BEKERING : VIJGEN VOOR PASEN ? (Lc 13, 1-9)

Publié par Walter Covens sur 13 Mars 2007, 15:07pm

Catégories : #Homilieën in het Nederlands

N.B.: Dit is geen vertaling van mijn homilie in het Frans

SE CONVERTIR OU PÉRIR (Lc 13, 1-9)

maar wel een bekopte samenvatting.

We aanzien onszelf als christenen. Maar er zijn zo van die overtuigingen die rotsvast in ons hart geworteld zijn en die niet alleen met het evangelie niets te maken hebben maar er regelrecht tegenin gaan!

Het evangelie van deze derde zondag van de vasten is daar een goed voorbeeld van. Hoe dikwijls denken we niet dat God de zondaars straft en de rechtvaardigen spaart?

Is Jezus dan niet DE rechtvaardige? Jezus begeeft zich naar Jerusalem. Hij weet heel goed wat hem daar te wachten staat: lijden tot de dood toe, en sterven op een kruis. Wat heeft hij misdaan om dat te "verdienen"?

Wanneer gaan wij, als er ergens een katastrofe gebeurt, eindelijk bekennen dat we allemaal zondaars zijn, doden én overlevenden? En wanneer gaan we begrijpen dat tragedies "tekenen" zijn die ons allemaal tot inkeer en tot bekering moeten stemmen.

Wat is onze opvatting van de betekenis van "zich bekeren"? Is dat iets dat enkel is voor de anderen, iets dat ons niet aangaat, of waarmee we al lang klaar zijn ... of waarmee we nooit zullen klaar komen? Jezus spreekt duidelijke taal: "Neen, zeg Ik u: maar als gij u niet bekeert, zult gij allemaal even goed omkomen."

Zich bekeren of omkomen: dat is de keuze waar we allemaal voor staan. Dat is toch niet iets waar je verstrooid kan bij zijn.

De onuitputtelijke schat van de barmhartigheid van de Vader: die maakt elke bekering mogelijk, hoe hopeloos het "geval" ook mogen blijken, dat van ons, dat van iemand anders. We kunnen er allemaal van gebruik maken, nu, dadelijk. Het is onze schat, ons erfdeel.

De verloochening van Petrus - Rembrandt

Het ideaal van het christelijk leven bestaat er niet in zich zo vlug en zo volledig mogelijk van Gods barmahartigheid te kunnen ontdoen. De geheime motor van de heiligheid bestaat juist in de innige overtuiging dat we die barmhartigheid hoe langer hoe meer nodig hebben.

En als we op die weg vooruitgang maken zullen we hoe langer hoe minder zin hebben onze medemensen te minachten en te veroordelen.

Dat is de ervaring geweest van Petrus en van alle apostelen. Van zodra ze met die onderneming serieus begonnen zijn, waren ze klaar voor Pinksteren.